ÇOCUK GÖZ NURUDUR

Cübeyr bin Nüfeyr anlatıyor:

Sahâbilerden Mikdad bin Esved’in yanında bir gün oturuyorduk. O anda bir adam Mikdad’a uğradı ve şöyle dedi: “Allah Rasûlü’nü gören bu iki göze müjdeler olsun! Allah’a yemin ederim ki, senin gördüklerini biz de görmeyi, senin şahit olduklarına biz de şahit olmayı çok arzu ediyoruz.”

Mikdad bin Esved’i bu sözler çok kızdırdı. Ben hayret ettim, çünkü o adam hayırdan başka bir şey söylemedi. Sonra Mikdad bin Esved o adama dönerek dedi ki: “Rasûlullâh’ı göremeyen bir insanın onun huzurunda bulunmayı çok arzu etmesinin sebebi nedir? Onun huzurunda bulunsa, orada nasıl olacak bilmiyorum! (İnanacak mıydı?)

• Allah’a yemin ederim ki, Peygamberimizin huzurunda bulunan pek çok kimseyi burunları üstüne Allah cehenneme atmıştır. Onlar Peygamber’e uymamışlardı, ona inanmamışlardı.

Yüce Allah’a neden hamd etmiyorsunuz? Oysa siz dünyaya geldiğiniz zaman sadece Rabb’inizi biliyordunuz.

• Peygamber’imizin getirdiği kitaba da inanıyordunuz! Siz, dışınızdakilerin sebebiyle belâlardan kurtuldunuz.

• Allah’a yemin ederim ki, Rasûlullâh (Sallallâhü Aleyhi ve Sellem) hiçbir peygamberin görmediği çok şiddetli bir câhiliyet ve fetret devrinde gönderildi. Onlar, putlara tapmaktan başka üstün bir din görmüyorlardı.

• Rasûlullâh (Sallallâhü Aleyhi ve Sellem) böyle bir ortamda Kur’an’ı Kerîm’i getirdi ve onunla hak ile batılın arasını tamamen ayırdı. Baba ile oğlunun arasını o kitapla ayırdetti. (Mümin-kafir diye).

• Hatta adam babasının, çocuğunun veya kardeşinin kafir olduğunu o kitap sayesinde görüyordu. Allah, o insanın kalbinin kilidini imanla açtı. O, yakınlarının iman etmeden öldükleri zaman cehenneme gireceklerini çok iyi biliyordu. Sevdiği kimsenin ateşte olduğunu bildiği halde insanın gözü aydın olmaz. Yüce Allah (Celle Celâlühü) bu sevilen kimselerle ilgili şöyle buyuruyor:

“Onlar derler ki: Ey Rabbimiz! Bize eşlerimizden ve çocuklarımızdan gözümüzü aydınlatacak insanlar ihsan et.” ((Furkan, 74))

((Buhârî, Edebü’l-Müfret